ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဆုံးမျခင္း (၁၅၇)
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
လ ဆိုတာ ျပည့္ၿပီးရင္ ကြယ္ရတာပဲ။
ဘဝဆိုတာလည္း တက္ၿပီးရင္က်ရတာပဲ။ ျဖစ္ၿပီးရင္လည္း ပ်က္ရတာပဲ။
ဘာမွတစ္သမတ္တည္း မရွိဘူး။ ေသခ်ာေပါက္ရွိေနတာကေတာ့ မၿမဲျခင္းပဲ။
ရွိေနတဲ့အေနအထားကို လက္ခံႏိုင္ရမယ္။ ရင္ဆိုင္ႏိုင္ရမယ္။ ဘဝဆိုတာ လ လိုပဲ။ အၿမဲတမ္းျပည့္ေနတာ မဟုတ္သလို အၿမဲကြယ္ေနတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ တျဖည္းဆန္း၊ တျဖည္းျဖည္းျပည့္၊ တျဖည္းျဖည္းဆုတ္၊ တျဖည္းျဖည္းကြယ္။ ဒါဟာ သဘာဝရဲ႕ အေျပာင္းအလဲ၊ ဘဝရဲ႕ အေျပာင္းအလဲပဲ မဟုတ္လား။
အဆင္ေျပေနလို႔လည္း သတိလက္လြတ္ မျဖစ္ဖို႔ လိုသလို အဆင္မေျပလို႔လည္း စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ျဖစ္ေနဖို႔ မဟုတ္ဘူး။ ျဖစ္လိုက္ပ်က္လိုက္၊ ေျပလိုက္မေျပလိုက္၊ တက္လိုက္က်လိုက္ ျဖစ္ေနတာကိုက ဘဝရဲ႕ သေကၤတပဲ။ အခ်ိန္နဲ႔အေျခအေန အခိုက္အတ့ံကို မယိမ္းယိုင္ေအာင္ ထိမ္းေနႏိုင္ရင္ ဘဝရဲ႕ေလာကဓံဆိုတာ ေက်ာ္လႊားသြားမွာပါပဲ။
အေရးႀကီးဆုံးကေတာ့ ဘဝအရွိကို ဓမၼအသိနဲ႔ ညႇိဖို႔ပဲ။ ဘဝထဲမွာ ဓမၼတြဲထားဖို႔ပဲ။ ဓမၼမပါတဲ့ ဘဝဟာ အလွမျဖာဘူး။ တရားမရွိတဲ့ ဘဝဟာ အားမရွိဘူး။ ႐ုပ္ဝတၳဳအားေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲရွိရွိ ဓမၼအားမရွိရင္ ဘဝအမွားေတြၾကား အလွတရားေတြ ရွားေနၾကမွာ အမွန္ပဲ။
ဒါေၾကာင့္ ဘဝျပည့္ေနလို႔လည္း ဓမၼမေမ့နဲ႔။ ဘဝကြယ္ေနလို႔လည္း ဓမၼမပယ္နဲ႔။ ဘဝကယ္ဖို႔ဆိုတာ ဓမၼနဲ႔ပဲ ေျဖဆည္ရမွာျဖစ္တဲ့အတြက္ အပၸမာဒတရားလက္ကိုင္ထား သတိအားေတြ မက်ေအာင္ပဲ ႀကိဳးစားၾကရမွာပဲေပါ့။
ေမတၱာျဖင့္
မနာပ ဒါယီ အရွင္ဝိစိတၱ
0 comments:
Post a Comment