ရက္စက္လြန္းလွတဲ့ ရေနာင္မင္းသားရဲ႕ ေတာင္ျပဳန္းတရား ဆိုတာ ဒီလိုႀကီးတဲ့

ျမန္မာျပည္မွာက်င္းပတဲ့နတ္ပြဲေတြထဲမွာ ေတာင္ျပဳန္းပြဲဟာ အေၾက၊ အညာ စုံစုံလင္လင္ စည္စည္ကားကား လာေရာက္ၾကတဲ့ပြဲပါပဲ။ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္က မႏၲေလးကိုေရာက္လာၾကၿပီး မႏၲေလးကေနေတာင္ျပဳန္းကို ကားနဲ႔ မီးရထားနဲ႔ သြားလာၾကတယ္။ အရင္ေခတ္တုန္းက ေတာင္ျပဳန္းကို ေလွေတြနဲ႔ သြားၾကတယ္။ မႏၲေလးေဈးခ်ိဳေတာ္ရဲ႕ အေနာက္ဘက္က ကပ္စီးတဲ့ ေ႐ႊတေခ်ာင္းေျမာင္းကေန ေတာင္ျပဳန္းအထိ ေလွေတြနဲ႔ သြားၾကတယ္။ မႏၲေလးေဈးခ်ိဳေတာ္ရဲ႕အေနာက္ဘက္က ကပ္စီးတဲ့ေ႐ႊတေခ်ာင္းေျမာင္းကေန ေတာင္ျပဳန္းအထိ ေလွေတြနဲ႔သြားၾကတယ္ဆိုရင္အေတာ္အံ့ၾကသၾကမွာပါပဲ။

ဒီလိုသြားၾကတာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ေတာင္မွ မမီခဲ့ပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ္တို႔မိဘမ်ားေခတ္ ျဖစ္မွာေပါ့။ “ႏွဲကုပ္သို” လို႔အမည္ရတဲ့ ေ႐ႊတေခ်ာင္းေျမာင္းဟာ ဘိုးေတာ္ဘုရားလက္ထက္တည္းက မတၱရာကေန အမရပူရေနျပည္ေတာ္ တက္သိမ္းအင္းအထိ ေဖာက္သြယ္ခဲ့တဲ့ ေျမာင္းျဖစ္ပါတယ္။ တာေပါင္း ၂၇၀၀ ရွည္သတဲ့။ လယ္ေတြကို ေရေပးေဝဖို႔အျပင္ မတၱရာနဲ႔ အမရပူရေနျပည္ေတာ္ ဆက္သြယ္သြားလာေရးအတြက္ ေရလမ္းအျဖစ္ အသုံးျပဳခဲ့တာေပါ့။ ရတနာပုံေခတ္မွာေတာ့ ေ႐ႊတေခ်ာင္းေျမာင္း အမည္နဲ႔ ေရရွင္ေရေကာင္းေတြ စီးဆင္းခဲ့ၿပီး မတၱရာနယ္မွာ လယ္ေရေပးေဝေရးနဲ႔ မႏၲေလးေ႐ႊၿမိဳ႕ေတာ္မွာ သုံးေရ ခ်ိဳးေရသုံးေရအတြက္သာမက မတၱရာနယ္က သစ္သီးသစ္ႏွံေတြကို မႏၲေလးေဈးခ်ိဳေတာ္ဆီ ေလွမ်ားႏွင့္ ပို႔ေဆာင္ဖို႔ အသုံးဝင္ခဲ့တယ္။

ေတာင္ျပဳန္းပြဲေတာ္အခါေရာက္ရင္ လူစည္ကားတဲ့ေဈးခ်ိဳေတာ္ကေန ေလွေတြနဲ႔ ဆိုင္းေတြဗုံေတြနဲ႔ ေတာင္ျပဳန္းပြဲေတာ္ဆီ ေ႐ႊတေခ်ာင္းေျမာင္းအတိုင္းသြားၾကတာတဲ့။ သီေပါမင္းေခတ္မွာ ေတာင္ျပဳန္းပြဲေတာ္ က်င္းပတဲ့အခါ ပြဲေတာ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအတြက္ ရေနာင္ေမာင္ေမာင္တုတ္ကို လႊဲအပ္ထားတာတဲ့။ သိၾကတဲ့အတိုင္းပဲ ရေနာင္ေမာင္ေမာင္တုတ္ဆိုတာက သီေပါဘုရာင္ရဲ႕ “သူ႔ဓားႏွင့္ မေသေစရ”လို႔ အပစားေပးခဲထားရသူပါ။

ဒီေတာ့ ေတာင္ျပဳန္းပြဲကို ရေနာင္ေမာင္ေမာင္တုတ္လက္ ဝကြက္အပ္ထားတဲ့အခါ ပြဲေတာ္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ မႈခင္းမႈရာေတြကိုလည္း ေနျပည္ေတာ္ကလႊတ္႐ုံးအဆင့္ဆင့္ဆီ တရားနည္းလမ္းက်စြာ ဥပေဒနဲ႔အညီ ဓမၼသတ္ ရာဇသတ္မ်ားနဲ႔အညီ တက္ေရာက္စရာမလိုဘူး။ ရေနာင္ေမာင္ေမာင္တုတ္ရဲ႕ တစ္ဦးတည္း အမိန႔္အာဏာနဲ႔ သေဘာက်စီရင္ေစရတယ္။

ေတာင္ျပဳန္းပြဲဆိုတာကလည္း အခုမွမဟုတ္ဘူး။ ရတနာပုံေခတ္ကတည္းက မူးယစ္ရမ္းကား အေပ်ာ္ၾကဴးၾကတဲ့ပြဲလို႔ ဆိုတယ္။ ခိုးၾကမယ္၊ ဝွက္ၾကမယ္။ တိုက္ၾကမယ္၊ သတ္ၾကမယ္၊ ႐ိုက္ၾကမယ္။ အဲ… အဲ… မိန္းကေလးေတြကို ကာယိေျႏၵိပ်က္ေအာင္ေစာ္ကားၾကမယ္။ ဒီလိုကိုး…။ ဒီေတာ့ ပြဲေတာ္တြင္း အျပစ္က်ဴးလြန္သူ မွန္သမွ် အျပစ္က်ဴးလြန္သူလို႔ ယူဆသူမွန္သမွ်…။ မ်က္မုန္းက်ိဳးသူ မွန္သမွ်…။ အမိန႔္အာဏာဖီဆန္သူမွန္သမွ်…။ ထင္ရင္ ထင္သလို…၊ မထင္ရင္ မထင္သလို ရေနာင္ေမာင္ေမာင္တုတ္ရဲ႕ တစ္ဦးတည္းသေဘာနဲ႔ တရားစီရင္သတဲ့…။ ရွင္းပါတယ္။ “ရေနာင့္တရား႐ုံး”ရဲ႕ စီရင္ခ်က္က တစ္မ်ိဳးတည္းပါပဲ။ “သတ္ေစ…”ေပါ့။

ဒီေတာ့ မႏၲေလးကေနေတာင္ျပဳန္းကို ပြဲေတာ္လာသူေတြ ဖီး၊ လိမ္း၊ ဝတ္စား ျပင္ဆင္ၿပီး၊ ဆိုင္းသံ ဗုံသံ တညံညံနဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး အမ်ားဆုံးလာၾကတဲ့လမ္းျဖစ္တဲ့ ေ႐ႊတေခ်ာင္းေျမာင္းေဘာင္မွာ မႏၲေလးေ႐ႊၿမိဳ႕ေတာ္က အထြက္၊ ေတာင္ျပဳန္းပြဲခင္းအထိ ေျမာင္းေဘးတစ္ေလွ်ာက္မွာ ကားစင္ေတြဆင္ထားသတဲ့…။ အဲဒီကားစင္ေတြမွာ ရာဇဝတ္သားလို႔ယူဆသူတိုင္း ကားစင္တင္သတ္တယ္။ သတ္ၿပီးရင္ သုႆန္လုပ္တိုင္းေတြမွာ ခ်က္ခ်င္းျမႇဳပ္ႏွံတာမဟုတ္ဘူး။ ကားစင္ေပၚမွာပဲ ရင္ကိုခြဲ၊ အတြင္းက ကလီစာေတြႏႈတ္၊ ေတာ္ရာျမႇဳပ္ၿပီး က်န္လူေသေကာင္ႀကီးကို ကားစင္ေပၚမွာပဲ ေျခကားယား လက္ကားယားနဲ႔ ေရနံေခ်းသုတ္ထားတာ ပြဲေတာ္ၿပီးတဲ့အထိ ဒီအတိုင္းထားသတဲ့။

ဒါေၾကာင့္ ေတာင္ျပဳန္းပြဲလာၾကတဲ့ ပြဲေတာ္လာေတြထဲက မိန္းမပ်ိဳ၊ မိန္းမအိုေတြ၊ အသည္းငယ္တဲ့ ေယာက္်ားသားေတြဟာ မႏၲေလးေ႐ႊၿမိဳ႕ေတာ္ အိုးဘိုရပ္လြန္တာနဲ႔ ေ႐ႊတေခ်ာင္းေျမာင္းအတိုင္း ခမ္လွမ္းလွမ္းက ကားစင္ႀကီးေတြ႐ိုးတိုးရိပ္တိတ္အျမင္မွာတင္ ေလွဝမ္းမွာေမွာက္ၿပီး မ်က္ႏွာဝွက္ၾက ဆိုသကိုး…။ ပြဲေတာ္လာသူေတြ ရေနာင္ရဲ႕ အမိန႔္အာဏာမဖီဆန္ရဲေအာင္ ႀကိဳၿပီးသတိေပးတဲ့သေဘာေပါ့…။

ေတာင္ျပဳန္းပြဲေတာ္ရက္အတြင္းျဖစ္ပြားတဲ့အမႈအခင္းကို ခ်ဳပ္ရင္ခ်ဳပ္၊ သတ္ရင္သတ္၊ လႊတ္ရင္လႊတ္၊ ပြဲေတာ္အတြင္းမွာပဲ အၿပီးစီရင္ရတာတဲ့။ အဲဒီအမႈအခင္းကို ဒီ့ျပင္႐ုံးအထိ သယ္ယူမလာရဘူးတဲ့။ ေတာင္ျပဳန္းပြဲအတြင္းပဲ အျပတ္စီရင္…၊ ဒီလိုကိုး…။ ဒါကို “ေတာင္ျပဳန္းတရား”လို႔ ေခၚသတဲ့။ ဒီအစဥ္အလာေၾကာင့္ ေနာက္ပိုင္းမွာ အမႈအခင္းတစ္ခုခုကို တရားနည္းလမ္းအရ သက္ေသသကၠာရနဲ႔ ဥပေဒေၾကာင္းအရ စစ္ေဆး၊ ေရွ႕ေန ေရွ႕ရပ္နဲ႔ ေလွ်ာက္လဲ၊ ခုံ႐ုံးအဆင့္ဆင့္နဲ႔ ဥပေဒေၾကာင္းအရ တရားနည္းလမ္းက်စြာဆုံးျဖတ္ အျပစ္မေပးဘဲ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ တစ္ဖြဲ႕ရဲ႕ အာဏာနဲ႔၊ လုပ္ပိုင္ခြင့္နဲ႔ မ်က္စိစုံမွိတ္ၿပီး တစ္ခ်က္လႊတ္အမိန႔္ခ် အျပစ္ေပးရင္ “ေတာင္ျပဳန္းတရားစီရင္တယ္”လို႔ ေျပာစမွတ္ရွိၾကတယ္။

“ေတာင္ျပဳန္းတရား”ဆိုတာ ေရေျမလိုက္တာေနမွာေပါ့…။ တ႐ုတ္ျပည္က အေနာ္ရထာမင္း ျပန္အလာ၊ ေတာင္ျပဳန္းရပ္မွာ စစ္နားတုန္း ဆုေတာင္းျပည့္ေစတီတည္တယ္မဟုတ္လား။ ျပည္သူျပည္သား၊ မင္းမႈထမ္းေတြနဲ႔ တစ္ဦးခ်င္းစီလုပ္အားနဲ႔ ေစတီတည္ေတာ့ အကေလးအ႐ြယ္ ေ႐ႊဖ်ဥ္းႀကီး၊ ေ႐ႊဖ်ဥ္းေလးတို႔ အေပ်ာ္မက္ၿပီး ေစတီေတာ္မွာ လုပ္အားဒါနမပါႏိုင္ဘဲ အုတ္ ၂ ခ်ပ္ လပ္ေရာမဟုတ္လား…။ ဒီအျပစ္အတြက္ ဘုရင္က ေျမးေတာ္ ေ႐ႊဖ်ဥ္းႀကီး၊ ေ႐ႊဖ်ဥ္းေလးညီေနာင္ကို ေ႐ႊႀကိမ္လုံးနဲ႔ဆုံးမလိုက္ပါဆိုတာကို မင္းအလိုလိုက္ မင္းႀကိဳက္လိုက္႐ုံမက သည္းသည္းလႈပ္ေတြက လြန္ႀကိဳးနဲ႔တုပ္ၿပီး ဝါးရင္းတုတ္နဲ႔႐ိုက္သတ္လိုက္တာမဟုတ္လား…။ ဒီအစဥ္အလာ ဒီေရခံေျမခံေၾကာင့္ထင္ပါရဲ႕ သီေပါမင္းလက္ထက္၊ ရေနာင္ေမာင္ေမာင္တုတ္လက္ထက္ ေတာင္ျပဳန္းပြဲေတာ္ကို “ဝ”ကြက္အပ္ထားခ်ိန္ ရာဇဝင္တြင္ေလာက္တဲ့ “ေတာင္ျပဳန္းတရား”ဆိုတာ ေျပာစမွတ္ျဖစ္ခဲ့ၾကရတာပါပဲ။

ကြၽန္ေတာ္တို႔လည္း နတ္ျဖစ္သြားတဲ့ မင္းႀကီးမင္းေလးရဲ႕ အာဏာစက္က တစ္ျပည္လုံး ျဖန႔္က်က္သြားခဲ့ ထင္ပါရဲ႕…။ “ေတာင္ျပဳန္းတရား”အစီအရင္ေတြ ဆယ္စုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ တစ္ျပည္လုံး ခါးေကာ့ေအာင္ခံခဲ့ရၿပီပဲ…။ အခုလည္း “ေတာင္ျပဳန္းတရား”အစီအရင္မ်ားက လြတ္ပါၿပီလားေလ…။ ။